De verschillende kanten van Afrika..
Door: Ruby
Blijf op de hoogte en volg Ruby
25 Maart 2014 | Tanzania, Zanzibar
Jambo jambo,
Bij deze weer een update! En voor de scherpe lezers, het klopt inderdaad dat het vorige verslag geen foto’s bevatte.. Vlak na het uploaden van m’n blog viel de stroom namelijk uit.. Welcome to Africa! Vandaar dat ik ze er alsnog even onder heb gezet!
Vorige week zijn Janouk en ik begonnen op de afdeling kinderchirurgie. Om eerst een algemeen beeld te geven van de afdeling; er staan hier allemaal (kleine) bedjes dicht tegen elkaar aan. Naast het ‘zieke’ kind, ligt ook de moeder erbij in bed en staan overal bakjes met eten, thermoskannen met drinken, tassen met troep en borden met restjes. De afdeling is heel klein en is verdeeld in 3 delen; een deel voor brandwonden, een deel voor orthopedische patiënten en een deel voor kindjes met een spina bifida (open ruggetje), hydrocefalus (waterhoofd) en overige wonden. Na ons eenmaal weer in ons lekkere warme zweetpak gehesen te hebben, waren we helemaal klaar voor deze nieuwe afdeling! We werden opgevangen door Nassra, het ‘hoofd’ van de afdeling. Zij gaf ons een rondleiding over de afdeling en vertelde ons dat ze zelf 6 maanden in het ziekenhuis in Noorwegen heeft meegelopen… Nassra weet dus heel goed wat er anders moet op haar afdeling maar geeft aan dit niet alleen te kunnen.. Ze heeft ons daarom gevraagd om goed te observeren op de afdeling en verbeterpunten aan te geven zodat ze hiermee aan de slag kan. Deze eerste dag hebben we dus vooral geobserveerd.. Bij de eerste handeling die ik zag, draaide m’n maag al om.. Er was een jongetje, waarbij een buisje in z’n longetje werd verwijderd. Het jongetje gilde moord en brand van de pijn.. We hebben toen even navraag gedaan waarom dit jongetje geen verdoving of pijnstilling had.. Als antwoord kregen we: ‘normaal gesproken gebeurt dit op de OK met een lokale verdoving, maar dat kan nu even niet’. Daar moesten we het dus mee doen.. Compleet hysterisch zat het jongetje het uit te gillen van de pijn.. en de zuster maar krijsen dat hij z’n mond moest houden.. Ik stond vol verbijstering te kijken.. Nadat eindelijk het buisje was verwijderd, kwam daar iemand aan met een grote hechtnaald en hechtdraad, waarna het jongetje weer begon te krijsen.. Op dat moment ben ik even weggelopen.. Ik kon het écht niet aanzien.. Hartverscheurend, werkelijk!
Verder hebben we deze dag geholpen bij het schoonmaken en verbinden van de wonden, waarbij geen enkele empathie naar de kinderen wordt getoond. Ik moet zeggen, na deze dag had ik het even hélemaal gehad en was ik ook niet in m’n beste bui..
De dag erna zijn we weer fris en fruitig en vooral vol goede moed naar het ziekenhuis vertrokken. Vanuit Nederland hebben we ballonnen meegenomen, om iets ‘leuks’ (in de goede zin van het woord) voor de kindjes te kunnen doen op deze afdeling, hebben we deze meegenomen naar het ziekenhuis. We hebben na iedere wondbehandeling de kindjes een ballon gegeven. Voor de wondverzorging is hier een speciaal ‘hokje’ waar de wonden worden behandeld. Allereerst wordt het verband er met grof geweld afgetrokken. Waar wij het nog met water proberen nat te maken om het een beetje los te ‘weken’ en de pijn zo te kunnen verzachten, staat er een ‘almost dokter’ (later hierover meer) naast die even een keiharde ruk aan het verband geeft, zodat de wond weer gaat bloeden.. Vervolgens wordt de wond gespoeld met NaCl en gaat overal een gaas met jodium op.. Jullie kunnen het gevoel van jodium op een open wond je vast wel indenken.. Wat me deze dag ook vooral is bijgebleven, is een jongetje met 2 enorme open brandwonden op beide bovenbenen.. Allereerst werd hij door z’n moeder op de tafel gezet, welke daarna vrolijk wegliep.. Altijd fijn, zulke steun.. Maargoed. Toen ik voorzichtig het verband van been 1 probeerde af te halen met een beetje water, ging dit volgens de ‘almost dokter’ niet snel genoeg en hielp hij even een handje.. Met als gevolg dat de wond weer flink ging bloeden.. Tijdens het schoonmaken gilde hij moord en brand.. Door merg en been.. We hebben even gevraagd waar z’n zorgzame moeder was en de ‘almost dokter’ opdracht gegeven z’n moeder te halen.. Deze kwam ernaast staan, zonder te verblikken of verblozen.. Ook op deze wond moest jodium, met pijn in m’n hart.. Wetende dat dit arme jongetje nog harder zou gaan krijsen.. Hóe zielig.. De ‘almost dokter’ ging het andere been zelf even doen.. Ik heb op dat moment geprobeerd het jongetje te troosten en heb z’n handen vastgepakt.. Hij kneep me nog net niet fijn zo hard.. Ik kon bijna zijn pijn voelen.. En dan te bedenken dat moeders er gewoon naast staat en een beetje staat toe te kijken.. Ongelofelijk.. Ook dit stoere jongetje kreeg natuurlijk een ballon! Toen we klaar waren met alle wonden en we weer op zaal kwamen, waren alle kindjes heel vrolijk en blij aan het spelen met de ballonnen! We hebben toen als een soort CliniClowns de kindjes die niet voor de wondverzorging waren langs geweest ook een ballon gebracht en hebben nog ruim een uur met de kindjes en de ballonnen gespeeld! Heerlijk om te zien hoe die kinderen van zoiets simpels als een ballon zó blij worden! De volgende dag hingen de ballonnen nog aan verschillende klamboes!
Dan nog even een stukje uitleg over de ‘almost dokters’.. Dit zijn studenten, artsen in opleiding. Ze verkondigen door het hele ziekenhuis dat ze ‘almost dokter’ zijn.. Als Janouk en ik dan bezig zijn met de wonden, bemoeien ze zich ook graag overal mee. Als we dan vragen of ze het liever zelf even willen doen, kunnen ze ineens niets en schuiven ze het werk op ons af.. Zo ook het verwijderen van nietjes uit het hoofd van een jongetje van 6.. De ‘almost dokter’ kon geen nietjes verwijderen.. Na aangeven dat ik dat wel kon, kon ik aan de slag. Nadat dit jongetje mij zag aankomen met de grote tang, werd hij natuurlijk al lichtelijk hysterisch.. Ik heb verschillende keren deze ‘almost dokter’ gevraagd het jongetje te vertellen wat ik ging doen, heel stil te zitten en ook mede te delen dat het absoluut geen pijn doet.. Als antwoord kreeg ik alleen dat dit jongetje dat wel wist.. Daar stond ik dan.. Het kind ging zo tekeer, dat ik niks kon doen en dat er een andere zuster kwam die keihard, maar ook écht keihard tegen dit arme jongetje begon te schreeuwen dat hij rustig moest doen en niet mocht gillen.. Hij ging heel rustig liggen en had bij nietje 2 door dat het inderdaad geen pijn deed.. Een lesje sociale vaardigheden zou het personeel hier niet misstaan..
Daarentegen hebben we ook nog iets leuks gedaan.. Janouk en ik zijn dit weekend op ‘vakantie’ geweest naar de noordkust. Want ja,een beetje vakantie hebben we af en toe ook nodig, toch.. Hahaha. We hadden ons eigen ‘hutje’, zie hieronder voor mooi beeldmateriaal. Ook hadden we allebei ons eigen bed, heerlijk! Ennnnnnnn, jaja.. Ik heb sinds 6 weken weer eens onder een WARME douche gestaan, goddelijk.. En hoewel ik het koude water hier thuis echt niet vervelend vind met die hitte, was dit wel even een ultiem geluksmomentje! Waar ik in mijn vorige blog al beschreef het paradijs gevonden te hebben.. Dit strand was nóg mooier en witter en het water nóg blauwer! Paradijs 2.0 is een feit! We hebben hier dan ook 3 dagen heerlijk genoten van de zon, het mooie strand, het lekkere eten, de warme douche en natuurlijk van allebei ons éigen bed!
Na dit heerlijke weekend is inmiddels de gewone ‘werkweek’ weer begonnen en combineren we de kinderafdeling met de OK! Vandaag waren we van plan een dagje OK te doen.. Daar zaten we om 8.30, te wachten in onze groene pakjes.. Toen ons om 9.15 werd gevraagd waar we op aan het wachten waren, werd ons even doodleuk verteld dat er vandaag geen zuurstof was.. ‘Weet je wel, O2, you understand…?’ ‘Yes, there is no oxygen today..’ Dus er waren ook geen operaties vandaag.. We hebben eerst even heel hard gelachen en heb toen gevraagd of ze serieus waren of dat ze ons in de maling zaten te nemen.. Helaas bleek dit alles serieus.. Onze dag vandaag was dus lekker kort..
Ik zie jullie leuke reacties graag weer tegemoet!
Kussssssssssss, xxxxxxxxxxxxxxxxxx’
Bij deze weer een update! En voor de scherpe lezers, het klopt inderdaad dat het vorige verslag geen foto’s bevatte.. Vlak na het uploaden van m’n blog viel de stroom namelijk uit.. Welcome to Africa! Vandaar dat ik ze er alsnog even onder heb gezet!
Vorige week zijn Janouk en ik begonnen op de afdeling kinderchirurgie. Om eerst een algemeen beeld te geven van de afdeling; er staan hier allemaal (kleine) bedjes dicht tegen elkaar aan. Naast het ‘zieke’ kind, ligt ook de moeder erbij in bed en staan overal bakjes met eten, thermoskannen met drinken, tassen met troep en borden met restjes. De afdeling is heel klein en is verdeeld in 3 delen; een deel voor brandwonden, een deel voor orthopedische patiënten en een deel voor kindjes met een spina bifida (open ruggetje), hydrocefalus (waterhoofd) en overige wonden. Na ons eenmaal weer in ons lekkere warme zweetpak gehesen te hebben, waren we helemaal klaar voor deze nieuwe afdeling! We werden opgevangen door Nassra, het ‘hoofd’ van de afdeling. Zij gaf ons een rondleiding over de afdeling en vertelde ons dat ze zelf 6 maanden in het ziekenhuis in Noorwegen heeft meegelopen… Nassra weet dus heel goed wat er anders moet op haar afdeling maar geeft aan dit niet alleen te kunnen.. Ze heeft ons daarom gevraagd om goed te observeren op de afdeling en verbeterpunten aan te geven zodat ze hiermee aan de slag kan. Deze eerste dag hebben we dus vooral geobserveerd.. Bij de eerste handeling die ik zag, draaide m’n maag al om.. Er was een jongetje, waarbij een buisje in z’n longetje werd verwijderd. Het jongetje gilde moord en brand van de pijn.. We hebben toen even navraag gedaan waarom dit jongetje geen verdoving of pijnstilling had.. Als antwoord kregen we: ‘normaal gesproken gebeurt dit op de OK met een lokale verdoving, maar dat kan nu even niet’. Daar moesten we het dus mee doen.. Compleet hysterisch zat het jongetje het uit te gillen van de pijn.. en de zuster maar krijsen dat hij z’n mond moest houden.. Ik stond vol verbijstering te kijken.. Nadat eindelijk het buisje was verwijderd, kwam daar iemand aan met een grote hechtnaald en hechtdraad, waarna het jongetje weer begon te krijsen.. Op dat moment ben ik even weggelopen.. Ik kon het écht niet aanzien.. Hartverscheurend, werkelijk!
Verder hebben we deze dag geholpen bij het schoonmaken en verbinden van de wonden, waarbij geen enkele empathie naar de kinderen wordt getoond. Ik moet zeggen, na deze dag had ik het even hélemaal gehad en was ik ook niet in m’n beste bui..
De dag erna zijn we weer fris en fruitig en vooral vol goede moed naar het ziekenhuis vertrokken. Vanuit Nederland hebben we ballonnen meegenomen, om iets ‘leuks’ (in de goede zin van het woord) voor de kindjes te kunnen doen op deze afdeling, hebben we deze meegenomen naar het ziekenhuis. We hebben na iedere wondbehandeling de kindjes een ballon gegeven. Voor de wondverzorging is hier een speciaal ‘hokje’ waar de wonden worden behandeld. Allereerst wordt het verband er met grof geweld afgetrokken. Waar wij het nog met water proberen nat te maken om het een beetje los te ‘weken’ en de pijn zo te kunnen verzachten, staat er een ‘almost dokter’ (later hierover meer) naast die even een keiharde ruk aan het verband geeft, zodat de wond weer gaat bloeden.. Vervolgens wordt de wond gespoeld met NaCl en gaat overal een gaas met jodium op.. Jullie kunnen het gevoel van jodium op een open wond je vast wel indenken.. Wat me deze dag ook vooral is bijgebleven, is een jongetje met 2 enorme open brandwonden op beide bovenbenen.. Allereerst werd hij door z’n moeder op de tafel gezet, welke daarna vrolijk wegliep.. Altijd fijn, zulke steun.. Maargoed. Toen ik voorzichtig het verband van been 1 probeerde af te halen met een beetje water, ging dit volgens de ‘almost dokter’ niet snel genoeg en hielp hij even een handje.. Met als gevolg dat de wond weer flink ging bloeden.. Tijdens het schoonmaken gilde hij moord en brand.. Door merg en been.. We hebben even gevraagd waar z’n zorgzame moeder was en de ‘almost dokter’ opdracht gegeven z’n moeder te halen.. Deze kwam ernaast staan, zonder te verblikken of verblozen.. Ook op deze wond moest jodium, met pijn in m’n hart.. Wetende dat dit arme jongetje nog harder zou gaan krijsen.. Hóe zielig.. De ‘almost dokter’ ging het andere been zelf even doen.. Ik heb op dat moment geprobeerd het jongetje te troosten en heb z’n handen vastgepakt.. Hij kneep me nog net niet fijn zo hard.. Ik kon bijna zijn pijn voelen.. En dan te bedenken dat moeders er gewoon naast staat en een beetje staat toe te kijken.. Ongelofelijk.. Ook dit stoere jongetje kreeg natuurlijk een ballon! Toen we klaar waren met alle wonden en we weer op zaal kwamen, waren alle kindjes heel vrolijk en blij aan het spelen met de ballonnen! We hebben toen als een soort CliniClowns de kindjes die niet voor de wondverzorging waren langs geweest ook een ballon gebracht en hebben nog ruim een uur met de kindjes en de ballonnen gespeeld! Heerlijk om te zien hoe die kinderen van zoiets simpels als een ballon zó blij worden! De volgende dag hingen de ballonnen nog aan verschillende klamboes!
Dan nog even een stukje uitleg over de ‘almost dokters’.. Dit zijn studenten, artsen in opleiding. Ze verkondigen door het hele ziekenhuis dat ze ‘almost dokter’ zijn.. Als Janouk en ik dan bezig zijn met de wonden, bemoeien ze zich ook graag overal mee. Als we dan vragen of ze het liever zelf even willen doen, kunnen ze ineens niets en schuiven ze het werk op ons af.. Zo ook het verwijderen van nietjes uit het hoofd van een jongetje van 6.. De ‘almost dokter’ kon geen nietjes verwijderen.. Na aangeven dat ik dat wel kon, kon ik aan de slag. Nadat dit jongetje mij zag aankomen met de grote tang, werd hij natuurlijk al lichtelijk hysterisch.. Ik heb verschillende keren deze ‘almost dokter’ gevraagd het jongetje te vertellen wat ik ging doen, heel stil te zitten en ook mede te delen dat het absoluut geen pijn doet.. Als antwoord kreeg ik alleen dat dit jongetje dat wel wist.. Daar stond ik dan.. Het kind ging zo tekeer, dat ik niks kon doen en dat er een andere zuster kwam die keihard, maar ook écht keihard tegen dit arme jongetje begon te schreeuwen dat hij rustig moest doen en niet mocht gillen.. Hij ging heel rustig liggen en had bij nietje 2 door dat het inderdaad geen pijn deed.. Een lesje sociale vaardigheden zou het personeel hier niet misstaan..
Daarentegen hebben we ook nog iets leuks gedaan.. Janouk en ik zijn dit weekend op ‘vakantie’ geweest naar de noordkust. Want ja,een beetje vakantie hebben we af en toe ook nodig, toch.. Hahaha. We hadden ons eigen ‘hutje’, zie hieronder voor mooi beeldmateriaal. Ook hadden we allebei ons eigen bed, heerlijk! Ennnnnnnn, jaja.. Ik heb sinds 6 weken weer eens onder een WARME douche gestaan, goddelijk.. En hoewel ik het koude water hier thuis echt niet vervelend vind met die hitte, was dit wel even een ultiem geluksmomentje! Waar ik in mijn vorige blog al beschreef het paradijs gevonden te hebben.. Dit strand was nóg mooier en witter en het water nóg blauwer! Paradijs 2.0 is een feit! We hebben hier dan ook 3 dagen heerlijk genoten van de zon, het mooie strand, het lekkere eten, de warme douche en natuurlijk van allebei ons éigen bed!
Na dit heerlijke weekend is inmiddels de gewone ‘werkweek’ weer begonnen en combineren we de kinderafdeling met de OK! Vandaag waren we van plan een dagje OK te doen.. Daar zaten we om 8.30, te wachten in onze groene pakjes.. Toen ons om 9.15 werd gevraagd waar we op aan het wachten waren, werd ons even doodleuk verteld dat er vandaag geen zuurstof was.. ‘Weet je wel, O2, you understand…?’ ‘Yes, there is no oxygen today..’ Dus er waren ook geen operaties vandaag.. We hebben eerst even heel hard gelachen en heb toen gevraagd of ze serieus waren of dat ze ons in de maling zaten te nemen.. Helaas bleek dit alles serieus.. Onze dag vandaag was dus lekker kort..
Ik zie jullie leuke reacties graag weer tegemoet!
Kussssssssssss, xxxxxxxxxxxxxxxxxx’
-
25 Maart 2014 - 10:35
Anja:
Lieve Ruby
Wouw Ik heb werkelijk met open mond je reisverslag zitten lezen .Wat vreselijk .Als dat hier in nederland in een ziekenhuis gebeurd dan heb ze gelijk een proces met schade vergoeding aan hun broek hangen. Maar ja meid jullie doen je werk goed en misschien nemen ze de manier van werken ooit nog wel eens van jullie over Jullie krijgen van ons een dikke tien hoor Geniet ook van je mooie momenten daar want de natuur is prachtig. Bedankt voor je leuke reisverslag Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag Super hoor Veel liefs Anja Wilfred en een dikke knuffel van Chavi -
25 Maart 2014 - 12:26
Rebecca:
Jeetje wat een vreselijk verhaal van dat jongetje waarbij dat buisje geplaatst werd.
Lijkt me echt zo zielig om te zien. Wel echt bizar om te lezen hoe het er daar in het ziekenhuis aan toe
gaat. Dan hebben we het hier maar luxe zeg niet normaal. Wel indrukwekkend
om dat contrast te zien lijkt me. Wow wat een mooie stranden. Het is idd echt paradise.
Ziet er echt super VET uit meiden! Ik word stiekem toch echt een beetje jaloers
en vooral dat heerlijke weer hihi.
Nou succes weer van de week in het ziekenhuis!
Dikke kus Rebecca -
25 Maart 2014 - 12:34
Greet Kint:
Hoi Ruby
Wat weer een indrukwekkend verhaal,je kunt je er geen voorstelling van maken dat de dingen daar op deze manier gaan.Triest hoor.Hoop dat jullie daar( al is het maar iets )aan zouden kunnen veranderen.
De foto's zijn prachtig wat een paradijs.
Groetjes xxxx -
25 Maart 2014 - 12:37
Oma En Opa Hessler:
Lieve Ruby'
Wij zijn blij met je reisverslag,hoewel de inhoud van je werkzaamheden en de daarbij opgesomde
handelingen je maag doet omdraaien. Gelukkig voor jullie zijn er ook mooie momenten zodat je
even kan ontspannen en afstand kan nemen van de vervelende momenten.Geniet ervan tot een
volgen de maal.Groeten en kussen van oma en mij -
25 Maart 2014 - 15:03
Marina Rueb :
Hoi Ruby!
Pffff... Wat een verhaal! Ik krijg het al helemaal benauwd wanneer ik lees hoe die arme kinderen worden behandeld. Het lijkt wel een beetje op de chirurgijn uit de middeleeuwen. Hun behandelmethodes waren vaak net zo dodelijk als de aandoening... Ik kan me voorstellen dat jullie af en toe even weg moeten lopen. Eigenlijk onvoorstelbaar dat er in deze tijd nog zulke verschillen zijn.
Fijn dat jullie ook tijd hebben om te genieten van al het moois dat het land te bieden heeft!
Dat onderdeel van jullie avontuur lijkt mij ook wel wat ;-)
Groetjes! -
25 Maart 2014 - 15:25
Theun:
Lieve Ruby,
dit is mijn eerste reactie op jouw blogs, maar vanaf nu komen ze elke keer, sterker nog, ik kom naar je toe over een week of 4, samen met Yolanda en Jelle.Wat een land is dat toch he, Tanzania/Zanzibar. Daar zou ik bijna ziek willen worden , maar niet heus. Vooral voor de kids lijkt me dat vreselijk.Waarschijnlijk is dit geen prive-kliniek, want daar zullen ze wel pijnbestrijding toepassen. Ik vind het erg goed van Nassra, dat ze iets probeert te veranderen, maar ik vrees , dat de mensen daar, de älmost docters"er weinig mee zullen doen. Het empatisch vermogen is veel te laag om dat te veranderen. Dokter zijn geeft status, maar of de patienten daar mee geholpen zijn is maar de vraag. Daar zou iets aan moeten veranderen!!
Nu de tegenstelling: als ik jou en Janouk daar aan het strand zie is het een waar idyllisch paradijs in vergelijking met Stone Town (stad uit de steentijd?). Volgens de folders, reisgidsen en Brenda Moot schijnt het aan de oostkant nog witter zand te zijn en nog blauwere zee, maar dat gaan we zelf samen controleren. Wil ook jij aangeven of we iets nuttigs mee kunnen brengen voor jullie, maar wellicht ook voor die kinderen in het hospitaal? Stuur maar een mailtje, dan wordt er aan gewerkt, dan maar een broek of shirt minder in de koffer.
Lieve Ruby, hou je taai, pas goed op elkaar en veel sterkte gewenst voor jullie beiden.
kus xxxxxxxxxxxxxxxxxxx Theun -
25 Maart 2014 - 17:16
Laura:
Habari Ruby!!
Het is echt hartverscheurend. Zou zo het een ander meegeven om iets positiefs bij te dragen voor de zorg. Waarschijnlijk nog nooit gehoord van een klebsiella of pseudemonas, staphylococ...fijn al die bedjes naast elkaar.... barriereverpleging ...?? Pedagogische benadering , nou voor onze PM ers en voor Roan is er geen werk op Zanzibar begrijp ik al ( jammer Roan haha).
Ze hebben daar vast geen instelling zoals kind en ziekenhuis die in Nederland staan voor de kindgericht zorg. Rooming in doen ze wel aan !
Ik vrees dat dit nooit zal wennen, die hele cultuur zal een omslag moeten maken (ga er maar aan staan !)
gelukkig heb je even kunnen bijkomen op je bounty strand ...heerlijk.
Echt zalig.... even wegdromen.
Nou meiden zet hem op over een maandje komt er visite ...leuk vooruitzicht.
Dikke kus ook van Willem.
-
25 Maart 2014 - 17:26
Yvonne:
Hallo Ruby, zoals de vorige reacties al melden, het kippenvel staat van top tot teen op je lijf als je verhalen van je leest. ik denk dat het inderdaad nooit zal wennen wat je daar allemaal meemaakt. Succes verder en lezen snel je volgende belevenis weer. gr yvon -
25 Maart 2014 - 17:36
Mirjam:
Ongelofelijk Ruub.. Wat maak je daar allemaal mee joh! Arme kindjes met zulke 'almost doctors' en verpleegkundigen...
En wat heerlijk, de foto's van jullie vakantie. Genieten zeg!
Ik kijk alweer uit naar je volgende blog ;).
Veel liefs, Mirjam. -
25 Maart 2014 - 18:19
Paula:
Mooi vehaal weer Ruby!
Vreselijk van die kinderen, ze zullen vast blij met jullie zijn.
Gelukkig nog een heerlijk "weekendje weg" gehad ;-)
Succes en veel plezier
xx Paula -
25 Maart 2014 - 18:21
Ome Wim:
Weer een prachtig verslag Ruby, ik heb het met veel belangstelling en verbazing gelezen. De behandelingen (of eigenlijk mishandelingen) die je beschrijft zijn onvoorstelbaar. Gelukkig kunnen jullie de kindertjes nog een beetje opvrolijken. De foto's zijn schitterend, idd een paradijs.
Have fun & take care -
25 Maart 2014 - 18:56
Willy Van Pelt:
hoi ruby en janouk
bij het lezen van je verslag over de kinderafdeling krijg je toch tranen in je ogen wat zielig en hartverscheurend om het gekrijs te moeten aanhoren en er niets aan kunnen doen......en dan weer de blijheid van die kinderen met een simpele ballon..
en als tegenstelling dan die verschrikkelijk mooie natuur
jullie hadden wel een ontzettend mooi bed die paar dagen wat kan je dan genieten van die luxe he...nou is je gegund hoor na al die narigheid die je moet aanzien.....
groetjes van ons en tot de volgende keer
lucas en willy -
25 Maart 2014 - 20:59
Henny:
Hoi Ruby, als ik het zo lees zijn jullie beter dan de almost artsen die daar werken, wat een geweldig werk doen jullie daar, ik ben wel een beetje teleurgesteld, je zou het niet meer over het paradijs hebben(grapje hoor) geniet er maar lekker van, groetjes en xxxx -
25 Maart 2014 - 21:22
Dennis & Corrie:
Hoi ruby,
Jeetje wat zielig en dat het nog echt gebeurt wat erg. Hebben ze echt geen gevoel daar dan, Een nieuw vak voor de opleiding almost dokter inlevingsvermogen medeleven met je patient.
Maar gelukkig ben jij er nu en hebben jullie de kindjes blij gemaakt met een ballon.
Jammer dat ze niet open staan voor jullie ideeen het kan allemaal wel iets vriendelijker.
groetjes dennis en corrie, martijn anouk en casper -
25 Maart 2014 - 23:09
Ingrid Vd Broek:
Hoi Ruby
Ik heb net even een inhaalslag gemaakt met het lezen van je verslagen. Jeetje wat beleef jij een hoop zeg en ongelofelijk dat dit nog allemaal zo kan. Hopelijk kunnen jullie ze daar toch nog iets meegeven op het gebied van hygiëne en sociale vaardigheden/omgang. Ik begreep van je moeder al dat je afgelopen weekend weg was en heb een foto gezien waar ik toch wel iets van jaloezie van kreeg. Fijn dat je zo geniet. Groetjes van alle broekies -
26 Maart 2014 - 08:58
Hanna:
Hee Ruub!
Wow, wat een verslag weer..
Kinderen zo'n pijn zien hebben moet wel heel erg zijn inderdaad.
Respect hoe jullie er mee omgaan en gewoon doorgaan!
Jullie 'vakantie' ziet er dan weer fantastisch uit, gelukkig maar:)
Succes weer en geniet er van!
-
26 Maart 2014 - 10:24
Janica:
Hoi meisje,
Ik heb je blog gelezen .... de tranen schoten omhoog. Als kind heb ik door kokende thee zelf grote brandwonden opgelopen op beide benen .... behalve littekens heb ik daar niets aan over gehouden.
Besef nu eens te meer dat ik geluk heb gehad om hier in Nederland behandeld te zijn .... voor mij géén jeugdtrauma .... maar wat moeten die kinderen mentaal beschadigd raken op zo'n manier!
Dat de ouders zo apathisch reageren is het gevolg van hun cultuur en opvoeding. Gemeten aan onze maatstaven is dat onbegrijpelijk maar kun je hen het kwalijk nemen???
Overigens geldt dit natuurlijk eveneens voor de verpleging daar .... laten we hopen dat Nassra na haar stage in Noorwegen overtuigd is van het feit dat het ook kindvriendelijker kan en samen met jullie de eerste verbeteringen kan inzetten.
Dat de emoties soms even te sterk worden waardoor je weg moet lopen snappen we helemaal .... jullie band is gelukkig sterk genoeg om dat samen aan te kunnen en als dat even niet lukt dan is er thank God app of skype.
We zullen alle 4 plek vrij houden in de backpack om wat verwen- / troostcadeautjes mee te nemen
zodat jullie iets positiefs kunnen achterlaten in het ziekenhuis wanneer jullie op doorreis door Afrika gaan.
Dan jullie weekendje weg ..... een groter contrast is niet denkbaar!!
En dat op één eiland .... het was een heerlijke manier van even verwerken en achter je laten maar de realiteit was snel weer daar op jullie eerste werkdag ....
Geen zuurstof dus geen OK!! Ongelooflijk maar waar .... en niemand die zich daar over verbaasd of zich daar druk om maakt behalve die westerse blonde zusters .... die denken dat er een grap met ze wordt uitgehaald ...... hahahahaha
Meisje we verheugen ons meer en meer om je op te zoeken. Je zus telt de dagen af. Haar paspoort is aangevraagd en de nieuwe bikini's zijn gescoord!! Blijf lief en geduldig naar de kids wat de "almost dokters" ook roepen naar jullie. Straal zelfvertrouwen uit en laat je vooral niet imponeren door hen .... zij kunnen nog heel wat leren van jullie t.a.v. empathie en geduld bijvoorbeeld!!!!
Dikke kus, je mamsie
-
26 Maart 2014 - 15:19
Oma&opa Nwld:
Lieve Ruby,
Met verbazing en ongeloof je nieuwe blog gelezen.Woorden schieten te kort. Zanzibar, het eiland van de grote tegenstellingen.Jullie moeten wel een groot incasseringsvermogen hebben, om al dit leed wat je van zeer direct meemaakt,te verwerken .En dan ook nog,wil je wat goeds doen, je teruggefloten wordt. Maar jij en Anouk, 2 fiere Hollandse meiden, kunnen dit werk zeker aan. Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.Een weekendje blauwe oceaan en schildpadden aaien zal jullie goed doen.Van harte gegund.
Even opladen voor de "verrassingen" die jullie weer tegemoet gaan. Veel sterkte.
Geweldig mooie foto's, vooral met de schildpadden vond ik leuk.Je weet, vroeger had ik ook een schildpad thuis, ik durf het haast niet te vragen, maar als je nog ruimte hebt in je bagage op de terug weg .....?
Met belangstelling kijken we weer naar je volgende blog uit.
Groetjes en een stevige pakkerd van ons. -
26 Maart 2014 - 17:37
Kees:
Hey Kanjers,
Ook ik moest even slikken toen ik het verhaal over de behandeling van die kinderen las.
Empathie? ouderparticipatie? pijnstilling? voorlichting? Niets van dit alles. Ik zou dat mooie eiland dan in deze context dan ook Zanzi BAR willen noemen.
Als kinderpleeg jeuken mijn handen om iets te doen, maarja, wij staan als westerlingen met onze ruggen tegen de muur.
In deze cultuur valt nog veel te leren over hoe om te gaan met kinderen.
Gelukkig hebben jullie elkaar om die frustratie te delen en de mogelijkheid om lekker te genieten van zon zee en strand.
Wat een verschil zeg. Ik hoop dat jullie een steentje kunnen bijdragen en het verschil kunnen zijn tussen de almost docters/verpleegsters en jullie eigen kennis.
Héééééle dikke kus terug en een stevige knuffel
Papsie -
26 Maart 2014 - 21:25
Miranda Hessler:
hey Ruby,
Lieve help wat een toestanden daar met die kindjes,en wat een onmacht voel je dan.Kanjers zijn jullie hoe je je hier door heen slaat en voor de kindjes ook nog afleiding en plezier bezorgd met zoiets simpels als een ballon!Ga ervoor en laat ze zien hoe het ook kan,en dat contrast met die bounty momenten heb je dan wel nodig om weer op te laden. Lieverd weet zeker dat jij bij die kindjes het verschil maakt ga ervoor sucses en sterkte!! dikke knuffel van ons.xxx -
26 Maart 2014 - 22:07
Mario, Anne-Christien En Lodewijk:
Hoi Ruby,
Echt hartverscheurend, arme kindjes. Op deze manier durven we je volgende blog niet meer te lezen. Heel goed wat jullie doen. Ga zo door.
Dikke knuffel,
Mario, Anne-Christien en Lodewijk
-
27 Maart 2014 - 07:46
Ineke Hartman:
Hey Ruby,
Zo wat een indrukwekkend verhaal. Ach gossie die kindjes. Probeer in ieder geval lief te blijven voor die kindjes ( maar dat zal wel lukken) en laat de "almost doctor" maar lullen en schreeuwen hoor!! Ene oor in en andere oor uit moet je maar denken.
Verder ziet het strand er SUPER uit, echt een paradijsje, lijkt me heerlijk om even je hoofd leeg te maken en je zinnen te verzetten.
Trouwens die foto met de schildpad is heel bijzonder!!!!
Kus uit Dordt van ons xxxxx -
30 Maart 2014 - 14:16
Monique Verbeek:
Meid, wat maak jij een hoop mee. Leuke dingen maar toch ook dingen die je met verdriet beleefd. Dan besef je maar weer hoe goed wij het hier eigenlijk hebben. Al moet je soms eerst iets horen of meemaken om dat weer in te zien. Ik hoop dat jullie voor de tijd dat jullie daar zijn een steuntje voor de zieken kunnen zijn en natuurlijk moeten jullie ook genieten van de mooie dingen. Groetjes aan de rest. X -
30 Maart 2014 - 14:17
Patricia Schepers:
Heftig hoor Ruby wat je mee maakt, zoals Monique zegt wat hebben wij het dan goed. Geniet van de mooi dingen en sterkte met de minder leuke dingen.
Groetjes xx -
02 April 2014 - 07:44
Wilfred:
Jemig Ruby, ik denk dat ik je verslag hier maar eens laat lezen op het werk als er weer eens om iets pietluttigs geklaagd wordt. Jullie mogen trots zijn op je zelf dat jullie dit goede en noodzakelijke werk verrichten. Ben dus een trotse oom! Groetjes, Wilfred
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
