Wachten, wachten en nog eens wachten..
Door: Ruby
Blijf op de hoogte en volg Ruby
11 Maart 2014 | Tanzania, Zanzibar
Habari za mchana (goedemiddag),
Allereerst weer bedankt voor al jullie leuke reacties!
Ik heb veel vragen gekregen naar aanleiding van de patiënt met de longontsteking.. Helaas moet ik jullie vertellen dat zij al 4 uur nadat wij zijn vertrokken uit het ziekenhuis is overleden.. Triest dat je hier aan zoiets simpels al moet overlijden.. Nog triester vind ik dat na ons vertrek uit het ziekenhuis, niemand meer de verantwoordelijkheid heeft genomen voor haar!
Afgelopen week was het weer hier iets minder.. Lees: het kwam daadwerkelijk met bákken uit de hemel.. En ja, wij moesten naar stage.. Dus als échte Nederlanders hebben we de regen getrotseerd, op naar het ziekenhuis. Helaas ging het in de dala dala nóg harder plenzen, met als gevolg dat we van ons korte sprintje richting ziekenhuis compleet, maar dan ook écht compleet nat waren.. Helaas had ik ook geen waterproof mascara opgedaan.. Dus jullie kunnen wel raden hoe ik eruit zag op dat moment.. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en na mezelf weer een beetje opgelapt te hebben, kwamen we al snel tot de conclusie dat er nog vrijwel geen personeel aanwezig was. We weten inmiddels dat iedereen hier zijn of haar eigen werktijden kan bepalen, maar als het regent is het ook écht not done om naar je werk te gaan.. Je wacht gewoon totdat het droog is, het maakt dan ook niet uit hoelang het duurt.. Ik vind dit eigenlijk wel een mooie actie.. Misschien kunnen we dit met z’n allen introduceren in Nederland..?! Maar jullie begrijpen, de andere regenachtige dagen hebben we ook maar even gewacht met naar stage gaan..
Afgelopen week zijn we begonnen aan ons onderzoek, vanaf een afstandje hebben we rustig kunnen observeren.. Hoewel dit nog best lastig is met zo’n 12 mensen om 1 bed.. Daarnaast hebben we nog even met een student gesproken, zij was écht te spreken over de hygiëne op de afdeling.. Iedereen draagt handschoenen.. Perfect toch..?!
Daarnaast was afgelopen week een stageweek voor de studenten.. Gevolg: 26 studenten op de afdeling, bovenop de al aanwezige artsen en Europese studenten. Janouk en ik werden als erg interessante objecten gezien, iedereen wilde dan ook een praatje met ons maken. Helaas schijnt mijn naam hier erg makkelijk te zijn (waar ik eigenlijk niets van snap; in Nederland moet ik mijn naam altijd 10x herhalen), waardoor de rest van de week, het liefst 10x per uur, mijn naam keihard over de afdeling werd geschreeuwd.. Altijd fijn..
Afgelopen weekend was het gelukkig weer heerlijk weer en hebben we afgesproken met Brenda, de vrouw die de reis voor onze ouders heeft geregeld. Zij heeft ons nog wat leuke hotels en restaurantjes getipt!
Verder heb ik zondag toch iets gedaan.. Jullie zullen het niet ‘geloven’, maar ik ben naar de kerk geweest! Om 14.30 zouden we opgehaald worden, maar op z’n Afrikaans kwam er om 15.30 iemand om ons naar de ‘kerk’ te brengen. Deze ‘kerk’ leek meer op een leeg, verlaten gebouwtje, waar ondertussen al een live bandje stond te spelen en het feest al was losgebarsten! Hilarisch om te zien hoe iedereen daar compleet uit z’n dak gaat! Naast het live bandje, stond er een zanger in een knalrood pak met witte schoenen de meest fantastische dancemoves te maken. Heel de kerk kwam naar voren en deed vrolijk mee. Omdat wij de ‘bijzondere’ gasten waren, hadden ze speciaal voor ons de stoelen vooraan gezet! Het was een speciale jongerendienst waarin iedereen een act deed, een soort open podium. Ook wij werden gevraagd een ‘act’ op de dragen.. Omdat wij niet de Afrikaanse dancemoves hebben, hebben wij het als Nederlanders maar bij een toneelstukje gehouden. Heel de zaal vond het geweldig, gelukkig staat het op film en kunnen we het nog 100x terugzien. Na 4 uur genoten te hebben van dit waanzinnige feest en ik geen ‘halleluja’ en ‘praise the Lord’ meer kon horen, was de dienst ten einde. Wat een feest om hier naar de kerk te gaan zeg!
Daarnaast was het de bedoeling vanaf deze week te starten op onze volgende afdeling. Om te mogen wisselen, hebben we een officieel formulier nodig van Abdullah. Helaas is hij er vaker niet dan wel.. Woensdagochtend stonden we bij hem op kantoor, met de mededeling dat we donderdag om 11.00 maar even moesten terugkomen om de formulieren te tekenen. Als echte Nederlanders stonden we daar, donderdagochtend 11.00: Geen Abdullah.. Dit hadden we kunnen verwachten.. Wachten had ook geen zin.. Er werd namelijk even medegedeeld dat deze Abdullah een vergadering had in een ander ziekenhuis.. Geen papieren tekenen.. Nog geen uitzicht op de start op onze nieuwe afdeling.. Een beetje chagrijnig (lees: behoorlijk chagrijnig) zijn we Stone Town ingegaan en hebben we uit frustratie een enorme hamburger met een groot bord friet zitten eten.. Helaas kan gesteld worden dat het richtingsgevoel van zowel mij als dat van Janouk niet bepaald je-van-het is, waardoor we compleet verdwaald door Stone Town liepen.. Gelukkig zagen we na onze hamburger het leven weer wat vrolijker in en hebben we in ons ‘nieuw’ ontdekte deel van Stone Town nog wat gewinkeld.
Gisteren weer naar het ziekenhuis, klokslag half 8 stonden we weer bij Abdullah.. Je voelt ‘m al aankomen, meneer was er niet.. Na een half uurtje wachten kwam hij aan.. Een beetje papieren zoeken en van voor tot achter niet wetend waar hij mee bezig was, vulde hij maar een papier in.. Na een uiteindelijke handtekening van hem konden we vertrekken naar onze nieuwe afdeling.. Op deze nieuwe afdeling konden we weer even ‘wachten’ en werden we op een stoel op het balkon geparkeerd. Er kwam een zuster naar ons toe die ons wel even naar de juiste persoon bracht.. ‘Hmm, hij is er niet.. jullie moeten even wachten’! Tuurlijk mevrouw, wachten is inmiddels m’n nieuwe hobby! Na weer 3 kwartier gewacht te hebben, kwam deze beste man aanlopen, pakte ons papier en deelde ons mede dat we op de verkeerde afdeling waren.. Fijn dat de andere 12 zusters hiervoor ons dat ook even hadden verteld.. Maargoed.. We werden met een student op pad gestuurd, die ons naar de juiste persoon kon brengen. De arts die we nodig hadden, stond op dat moment te opereren.. Om 18.00 konden we hem spreken.. We hebben ons papier gepakt en zijn uiteindelijk om 10.30 vertrokken.. Bijna 3 uur doelloos wachten vonden we meer dan genoeg..
Zodra ik wél op deze afdeling begonnen ben, zal ik jullie weer uitgebreid verslag doen!
Dikke kus vanuit Zanzibar!
xxxxxxxxxxxxxxx
Allereerst weer bedankt voor al jullie leuke reacties!
Ik heb veel vragen gekregen naar aanleiding van de patiënt met de longontsteking.. Helaas moet ik jullie vertellen dat zij al 4 uur nadat wij zijn vertrokken uit het ziekenhuis is overleden.. Triest dat je hier aan zoiets simpels al moet overlijden.. Nog triester vind ik dat na ons vertrek uit het ziekenhuis, niemand meer de verantwoordelijkheid heeft genomen voor haar!
Afgelopen week was het weer hier iets minder.. Lees: het kwam daadwerkelijk met bákken uit de hemel.. En ja, wij moesten naar stage.. Dus als échte Nederlanders hebben we de regen getrotseerd, op naar het ziekenhuis. Helaas ging het in de dala dala nóg harder plenzen, met als gevolg dat we van ons korte sprintje richting ziekenhuis compleet, maar dan ook écht compleet nat waren.. Helaas had ik ook geen waterproof mascara opgedaan.. Dus jullie kunnen wel raden hoe ik eruit zag op dat moment.. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en na mezelf weer een beetje opgelapt te hebben, kwamen we al snel tot de conclusie dat er nog vrijwel geen personeel aanwezig was. We weten inmiddels dat iedereen hier zijn of haar eigen werktijden kan bepalen, maar als het regent is het ook écht not done om naar je werk te gaan.. Je wacht gewoon totdat het droog is, het maakt dan ook niet uit hoelang het duurt.. Ik vind dit eigenlijk wel een mooie actie.. Misschien kunnen we dit met z’n allen introduceren in Nederland..?! Maar jullie begrijpen, de andere regenachtige dagen hebben we ook maar even gewacht met naar stage gaan..
Afgelopen week zijn we begonnen aan ons onderzoek, vanaf een afstandje hebben we rustig kunnen observeren.. Hoewel dit nog best lastig is met zo’n 12 mensen om 1 bed.. Daarnaast hebben we nog even met een student gesproken, zij was écht te spreken over de hygiëne op de afdeling.. Iedereen draagt handschoenen.. Perfect toch..?!
Daarnaast was afgelopen week een stageweek voor de studenten.. Gevolg: 26 studenten op de afdeling, bovenop de al aanwezige artsen en Europese studenten. Janouk en ik werden als erg interessante objecten gezien, iedereen wilde dan ook een praatje met ons maken. Helaas schijnt mijn naam hier erg makkelijk te zijn (waar ik eigenlijk niets van snap; in Nederland moet ik mijn naam altijd 10x herhalen), waardoor de rest van de week, het liefst 10x per uur, mijn naam keihard over de afdeling werd geschreeuwd.. Altijd fijn..
Afgelopen weekend was het gelukkig weer heerlijk weer en hebben we afgesproken met Brenda, de vrouw die de reis voor onze ouders heeft geregeld. Zij heeft ons nog wat leuke hotels en restaurantjes getipt!
Verder heb ik zondag toch iets gedaan.. Jullie zullen het niet ‘geloven’, maar ik ben naar de kerk geweest! Om 14.30 zouden we opgehaald worden, maar op z’n Afrikaans kwam er om 15.30 iemand om ons naar de ‘kerk’ te brengen. Deze ‘kerk’ leek meer op een leeg, verlaten gebouwtje, waar ondertussen al een live bandje stond te spelen en het feest al was losgebarsten! Hilarisch om te zien hoe iedereen daar compleet uit z’n dak gaat! Naast het live bandje, stond er een zanger in een knalrood pak met witte schoenen de meest fantastische dancemoves te maken. Heel de kerk kwam naar voren en deed vrolijk mee. Omdat wij de ‘bijzondere’ gasten waren, hadden ze speciaal voor ons de stoelen vooraan gezet! Het was een speciale jongerendienst waarin iedereen een act deed, een soort open podium. Ook wij werden gevraagd een ‘act’ op de dragen.. Omdat wij niet de Afrikaanse dancemoves hebben, hebben wij het als Nederlanders maar bij een toneelstukje gehouden. Heel de zaal vond het geweldig, gelukkig staat het op film en kunnen we het nog 100x terugzien. Na 4 uur genoten te hebben van dit waanzinnige feest en ik geen ‘halleluja’ en ‘praise the Lord’ meer kon horen, was de dienst ten einde. Wat een feest om hier naar de kerk te gaan zeg!
Daarnaast was het de bedoeling vanaf deze week te starten op onze volgende afdeling. Om te mogen wisselen, hebben we een officieel formulier nodig van Abdullah. Helaas is hij er vaker niet dan wel.. Woensdagochtend stonden we bij hem op kantoor, met de mededeling dat we donderdag om 11.00 maar even moesten terugkomen om de formulieren te tekenen. Als echte Nederlanders stonden we daar, donderdagochtend 11.00: Geen Abdullah.. Dit hadden we kunnen verwachten.. Wachten had ook geen zin.. Er werd namelijk even medegedeeld dat deze Abdullah een vergadering had in een ander ziekenhuis.. Geen papieren tekenen.. Nog geen uitzicht op de start op onze nieuwe afdeling.. Een beetje chagrijnig (lees: behoorlijk chagrijnig) zijn we Stone Town ingegaan en hebben we uit frustratie een enorme hamburger met een groot bord friet zitten eten.. Helaas kan gesteld worden dat het richtingsgevoel van zowel mij als dat van Janouk niet bepaald je-van-het is, waardoor we compleet verdwaald door Stone Town liepen.. Gelukkig zagen we na onze hamburger het leven weer wat vrolijker in en hebben we in ons ‘nieuw’ ontdekte deel van Stone Town nog wat gewinkeld.
Gisteren weer naar het ziekenhuis, klokslag half 8 stonden we weer bij Abdullah.. Je voelt ‘m al aankomen, meneer was er niet.. Na een half uurtje wachten kwam hij aan.. Een beetje papieren zoeken en van voor tot achter niet wetend waar hij mee bezig was, vulde hij maar een papier in.. Na een uiteindelijke handtekening van hem konden we vertrekken naar onze nieuwe afdeling.. Op deze nieuwe afdeling konden we weer even ‘wachten’ en werden we op een stoel op het balkon geparkeerd. Er kwam een zuster naar ons toe die ons wel even naar de juiste persoon bracht.. ‘Hmm, hij is er niet.. jullie moeten even wachten’! Tuurlijk mevrouw, wachten is inmiddels m’n nieuwe hobby! Na weer 3 kwartier gewacht te hebben, kwam deze beste man aanlopen, pakte ons papier en deelde ons mede dat we op de verkeerde afdeling waren.. Fijn dat de andere 12 zusters hiervoor ons dat ook even hadden verteld.. Maargoed.. We werden met een student op pad gestuurd, die ons naar de juiste persoon kon brengen. De arts die we nodig hadden, stond op dat moment te opereren.. Om 18.00 konden we hem spreken.. We hebben ons papier gepakt en zijn uiteindelijk om 10.30 vertrokken.. Bijna 3 uur doelloos wachten vonden we meer dan genoeg..
Zodra ik wél op deze afdeling begonnen ben, zal ik jullie weer uitgebreid verslag doen!
Dikke kus vanuit Zanzibar!
xxxxxxxxxxxxxxx
-
11 Maart 2014 - 13:40
Janica:
Hallo lieverd,
Meis wat heb ik weer met plezier je reisverslag gelezen ....
Ik merk dat jij je meer en meer de Afrikaanse mentaliteit eigen weet te maken .... wat vandaag niet komt, komt morgen .... wat zal het lastig zijn om straks weer te integreren in Nederland!
De filmpjes vanuit de kerk die je via de app hebt gestuurd waren hilarisch .... jammer dat je ze niet hebt kunnen uploaden bij dit verslag.
Fijn dat jullie Stonetown straks op jullie duimpje kennen, dat maakt het voor ons makkelijker om het hotel terug te vinden of om een heerlijke Hollandse / Italiaanse maaltijd te scoren. Jullie hebben nog even om het richtingsgevoel te trainen dus .... succes. We vertrouwen erop dat jullie ons straks als volleerde stadsgidsen gaan rondleiden.
Je papsie en je broer oefenen elke avond de Afrikaanse moves zodat er in april goed bewogen kan worden in Afrika, en je zus en ik zijn internet aan het afspeuren voor zo'n mooi rood maatkostuum én de witte lakschoenen voor hen. :)
We zijn blij en trots dat jullie het daar zo gezellig hebben met elkaar, want alles 24 uur per dag samen doen vraagt toch wel wat van je .... samen werken, samen wonen, samen slapen maar juist ook samen chillen en plezier maken op zijn tijd. Dat houdt de boel in balans ....
Dat jullie daar leren hoe de verpleegkundige hun dienst opvullen op zijn Afrikaans is iets dat je met oog op de huidige bezuinigingen in de zorg maar moeten laten voor wat het is .... hier kun je niet komen wanneer je wilt of tussendoor even gaan liggen ....
Geniet er daar nog maar even van zolang het kan, het is een levenservaring om nooit te vergeten!!
Dikke kus, je trotse mamsie XXXXX
-
11 Maart 2014 - 13:44
Anja:
Hoi Rudy Wat een leuk verslag weer Wat een mentaliteit daar Geniet lekker van je stage Lieve groetjes Anja Wilfred en Chavi -
11 Maart 2014 - 15:02
Mirjam:
Haa Ruubje, laat ik dan gelijk maar een reactie plaatsen op je blog :).
Wat lijkt me dat wennen zeg, zo'n mentaliteit en aankomen wanneer je zin hebt. En jullie maar wachten... Maar wát een toffe ervaring moet dit zijn! :) Hoop dat je een hele leuke, leerzame tijd zult hebben op chirurgie. Spreek je snel weer via Skype en/of app.
Dikke kus, Mirjam. -
11 Maart 2014 - 15:14
Wilfred:
Hoi Ruby,
Super leuk verslag weer, erg leuk om te lezen. Ik mis alleen nog steeds die anekdote over je nieuwe vriend... Ik heb toch niet voor niets alvast naar all you Need Is love geschreven hé?
Groetjes,
Wilfred -
11 Maart 2014 - 16:52
Ineke:
Super leuk om te lezen, je hebt het zo te lezen al lekker naar je zin. Super leuk dat je ouders komen in april!!!!!! Ze zijn zeker te weten super trots opje xxxxx
-
11 Maart 2014 - 16:54
Kees:
Hey Ruppie,
Weer leuk om je ervaringen te lezen.
Ook in Zanzibar regent het, maar dan alleen 10 x zo hard, dus in Nederland pak je voortaan ook maar de fiets ipv de auto als het regent :-)
Is het wat als ik je hier alvast ga aanmelden bij Jozua? Misschien kan jij ze hier nog wat leuke dancemoves leren.
Zo te zien kun je in Stonetown heerlijk eten dus ik wacht rustig af waar je ons mee naartoe neemt. Jullie weten door het dwalen straks perfect de weg.
Wat lijkt het me overigens heerlijk om je eigen werktijden te bepalen en zelf als het regent niet naar je werk te gaan. Nogmaals, de ooievaar heeft me toch in het verkeerde land afgeleverd.
Kan je daar niet een goed woordje voor me doen in het ziekenhuis?
Voor nu een een leerzame tijd op de nieuwe afdeling en take care.
Dikke kus,
Papsie -
11 Maart 2014 - 17:13
Willy Van Pelt:
hoi ......geduld is toch een schone zaak .aldus een nederlands gezegde....jij kan het nu in de praktjk brengen...erg leuk om je verhaal weer te lezen..en als we hier zulke feestelijke kerkdiensten hadden was het vast heel vol...ik heb een keer een antiliaanse doopdienst meegemaakt geweldig zingen dansen en klappen, vrolijkheid ten top als ik jou was ging ik op zoek naar nog meer plaatselijke gebruiken
Veel ervaring opdoen en genieten van alles...kijk uit naar je vlgd verslag groetjes en koekoek -
11 Maart 2014 - 17:18
Romée:
Ruuuub!
Wat een superverslag weer! Ontzettend tof om te lezen!
Dat filmpje in de kerk was supergrappig en ik kijk er naar uit om jullie toneelspel te zien!
Fijn om je weer eventjes gesproken te hebben via Skype en van al die verhalen krijg ik nog meer zin om je op te komen zoeken! Ik ben de dagen al af aan het tellen.... nog 45 om precies te zijn! Kunnen we samen chillen op het strand en op tijgers jagen op safari. :)
Een heeele dikke kus van je zusje vanuit Dordrecht! -
11 Maart 2014 - 17:35
Yolanda :
Lieve Ruby,
Dank voor je leuke verslag. Met het verslag van Janouk ernaast, hebben we hier altijd een mooi totaalplaatje. Jullie schijven over dezelfde dingen, maar vanuit een persoonlijke beleving en dat is erg leuk. Jullie zijn in ieder geval aardig gelijk gestemd, als het gaat om het tonen van geduld. Lastig dat wachten als je jezelf iets ten doel gesteld hebt voor die dag. En nog lastiger zij dan al die mensen, die hun afspraken niet nakomen. Troostfood in de vorm van frietjes en een hamburger kan dan soms heerlijk zijn toch? Wat betreft die overleden vrouw, verschrikkelijk. Jullie hebben gedaan wat je kon en helaas heeft het goede voorbeeld daarbij geen goed volgen opgeleverd. Een mensenleven is blijkbaar niet veel waard in Afrika. Bizar hoor. Gezellig bijgepraat met Brenda en tips voor de was gekregen. Janouk zal thuis nooit meer zeuren over het vullen van de wasmachine schreef ze. Ga ik zeker onthouden. In ieder geval worden jullie elke dag bij allerlei uiteenlopende zaken steeds weer geconfronteerd met de blijkbaar niet zo vanzelfsprekende zaken die je van thuis gewend was. Des te blijer ben je daar straks thuis weer mee. En zal je je wellicht ook gaan verbazen over de futteliteiten waar wij ons Nederlanders graag druk over maken, zoals het weer :-)
Lieve Ruby, ik ben blij dat het zo goed gaat met jullie en wens jullie weer veel werkplezier op de nieuwe afdeling. Hopelijk hoef je daar niet te lang te wachten, voor je je handen uit je mouwen mag steken. Schoongewassen witte mouwen wel te verstaan...
Dikke knuffel vanuit het mooie lente-Nederland,
Yolanda XXX -
11 Maart 2014 - 17:50
Carin ( Hhd Partstaete):
Heey Ruby! Een leuk reisverslag weer, geniet en leer van de tijd daar. Gr. Carin. -
11 Maart 2014 - 21:46
Martine:
Volgens mij zijn de keywords uit je verslag 'wachten' en 'verwachten'... Zijn alle twee mooie werkwoorden als je er goed in bent :-) Het ene vraagt een hoop geduld en het andere dat je steeds van alles moet bijstellen en dat zal niet altijd meevallen... Ik denk dat je in Afrika een spoedcursus krijgt in beide werkwoorden :-)
Sterkte op de nieuwe afdeling!
Zonnige voorjaarsgroetjes! -
12 Maart 2014 - 09:16
Rebecca:
Ruubje!! Wat super leuk om al je belevenissen te lezen via je blog en natuurlijk via de app hihi!!
En wat een relaxte mentaliteit hebben ze daar zeg. Echt zo anders dan deze gehaaste en gestresste wereld hier..Ben benieuwd hoe je nieuwe afdeling bevalt!!!Stiekem ben ik best wel jaloers, want wat een super ervaring lijkt het me!! Nou meid tot snel via skype!! Dikke kus Rebecca -
12 Maart 2014 - 16:12
Oma Van Boy En Babete:
Hallo Ruby we hebben weer genoten van je reisverslag. Inmiddels heb je wel ondervonden dat ieder land een andere mentaliteit heeft. En elk land heeft zijn charmes. Doe er je voordeel mee. Verder nog een hele fijne tijd daar en heel vel succes met je volgende opgave. Lieve groetjes van ons!
-
12 Maart 2014 - 20:36
Oma En Opa Hessler:
Lieve Ruby,
Als eerste willen wij je melden dat wij blij en opgelucht waren om je via Skype te zien en
hebben kunnen vaststellen dat je er, zij het wat donkerde dan gewoon, goed uitzag
Het vreemde eten schijnt toch geen vat op je te hebben, ga zo door meisje,
Vervolgens hebben wij met veel belangstelling je reisverslag gelezen. Wat een mentaliteit
heerst daar, hopelijk ga je daar niet in mee, maar leer je ervan om meer te waarderen dat
het hier dan toch niet zo slecht is als we weleens denken
Veel succes met je nieuwe opgave, maak er wat van.Het ga je goed en tot de volgende
aflevering van je reiservaringen, wij kijken er naar uit.
Veel kussen van Oma en mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
