Another day, another way!
Door: Ruby
Blijf op de hoogte en volg Ruby
28 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Mambo,
Hier weer een korte update vanuit Zanzibar.
Helaas was de afgelopen week wat minder leuk, ik ben namelijk best wel ziek geweest! Alles stroomde eruit; van boven en van onderen.. Dit zorgde ervoor dat ik me nogal slap en futloos voelde en maandag een dagje stage heb overgeslagen! Gelukkig was daar Mamma Happy, die direct een soepje voor me ging maken. Wat ik nog prettiger vond; de solidariteit van Janouk! Deze leuke vriendin vond het zo zielig voor mij, dat ze ook maar ziek werd. Daar zaten we dan, samen ziek te wezen.. Gelukkig voelen we ons weer stukken beter en lopen we weer zwetend in het ziekenhuis rond!
Wat zijn die uniformen heet men.. Na eerst 8 trappen te hebben betreden om op de afdeling te komen, moeten we eerst moed verzamelen om de uniformen aan te trekken. Omdat het in Afrika heel normaal is om je eigen werktijden te bepalen, is er ook niemand die dit een probleem vindt. Nadat de operatie ‘uniformen aantrekken’ voltooid is, hebben we even 10 minuten nodig om te zitten, af te koelen en de afdeling op te gaan. De zusters die er bij binnenkomst al zaten, zitten dan nog steeds druk te bellen of nuttigen nog even een ontbijtje.. Alles kan… Het is hier zelfs heel normaal dat als je moe bent, je even op een matras gaat slapen en vrolijk na 2 uurtjes weer met een slaapkop de afdeling op komt alsof er niks aan de hand is.. Want ja, waarom zou je werken als je moe bent en liever wilt slapen..
Afgelopen week zijn we meegelopen met de Noorse artsen en verpleegkundigen. De artsen doen elke dag de ronde langs alle bedden om te kijken hoe het met de patiënten gaat en om de verdere behandeling te bepalen. Deze artsen worden gevolgd door 8 verpleegkundigen, die allemaal om hetzelfde bed heen staan en ondertussen allemaal druk met elkaar in gesprek zijn. Als de arts dan vraagt of er iemand een naaldje kan prikken, kijkt iedereen elkaar aan van ‘wie gaat er iets doen?!’.. Als er uiteindelijk iemand bereid is het naaldje te prikken en dit na 15 minuten ook daadwerkelijk gaat doen, ligt de patiënt klaar op bed met de stuwband om (lees; een strak omgebonden handschoen om de arm) en staat de verpleegkundige klaar met de naald. Helaas voor de patiënt gaat op zo’n moment nét haar telefoon af en moet je direct prioriteiten stellen. In deze situatie ligt de prioriteit natuurlijk bij de telefoon, dus wordt er even een telefoongesprek gevoerd waar de hele afdeling van kan meegenieten!
Gisteren werden de zaken even iets serieuzer.. Er lag een doodzieke vrouw met een longontsteking en 40,6 graden koorts, een saturatie van 60% (even voor de niet medische lezer; een normale saturatie ligt tussen de 95-100%) en een bloeddruk van 65/40 (standaard is 120/80) op de afdeling. Met onze westerse gedachte, is dit wel een serieuze patiënt en moet er actie ondernomen worden.. Zo dachten ook onze Noorse collega’s. Nadat de Noorse arts aangaf zuurstof nodig te hebben om de saturatie weer op peil te brengen, kreeg hij als antwoord; ‘we don’t have’.. Met de reactie; ‘then she will die in a couple of hours’, werd ineens een paar bedden verder de zuurstof eraf gehaald en bij haar aangesloten. Met de andere arts zijn we meegelopen naar de IC om te kijken of er voor haar een bed vrij was.. Maar nee, alle 6 de bedden (het ziekenhuis telt er in totaal 500) van de IC waren bezet.. Op dit moment ontstaat er bij de Afrikanen nog geen stress, want dan gaat ze maar dood.. Who cares.. Omdat het in het ziekenhuis echt stikheet is, zijn Janouk en ik op pad gegaan voor ijsblokjes om te koelen.. De vrouw van de cafetaria van het ziekenhuis was niet blij, maar met de woorden; ‘ok, then she will die..’, kon ze met veel pijn en moeite 4 ijsblokjes afstaan.. Met nog meer improvisatie, hebben we omstebeurt de hele ochtend staan wapperen met een map om haar wat verkoeling te geven.. Ik mag het niet zeggen, maar het zag er echt bijna lachwekkend uit.. Nadat haar bloeddruk na de nodige infuuszakken weer was gestegen en ze met de zuurstof een saturatie van 84% had bereikt, konden we ons richten op de andere patiënten.
Helaas is het dan ook zo, dat de Afrikaanse zusters naar deze patiënt ook niet omkijken en ze bij onze volgende check ineens 40,9 graden koorts had.. Nadat wij onze uiterste best hebben gedaan voor deze patiënt en onze dienst erop zat, hebben wij haar in het ziekenhuis achtergelaten met de gedachte dat er niemand voor deze patiënt de verantwoordelijkheid neemt en naar haar omkijkt en ze snel zal komen te overlijden. Ik moet zeggen, het deed echt iets met me en ik vind het echt diep triest dat er op deze manier zorg geleverd wordt.. In hoeverre je dit nog zorg kunt noemen.. En dan mogen wij ons gelukkig prijzen wél in een land te leven waar je in het ziekenhuis de zorg krijgt die je nodig hebt!
Iets anders wat ik jullie niet wil onthouden, de Afrikaanse ambulance. Ja pap, let maar goed op! Bij aankomst bij het ziekenhuis, hoorden we keihard een auto komen aanscheuren.. De ambulance. Nadat deze zich nogal, hoe zal ik het zeggen, ‘wild’ over het plein had begeven en in z’n achteruit bijna iedereen aanreed, kwam ‘ie tot stilstand. Nadat de deuren opengingen kwamen er eerst welgeteld een stuk of 6 mensen uit de wagen, waarna er een houten plank op wieltjes werd uitgetrokken, welke niet hoger was dan 20 cm vanaf de grond.. Ooit van ergonomisch werken gehoord?! Afijn, deze zwangere vrouw werd door de familie, die met z’n allen in de ambulance zaten gepropt, opgetild en snel naar de verloskamers gebracht.. Het ambulancepersoneel stond erbij en keek ernaar..
Verder hebben we van de week de Spice Tour gedaan, op de kruidenplantages van Zanzibar. Echt heel leuk, werden we door de gids meegenomen en konden we allerlei kruiden ruiken en proeven. Na de rondleiding kregen we heerlijk vers geplukt fruit en een typisch Afrikaanse maaltijd, met kruiden van de plantage! Als klap op de vuurpijl, hadden de mensen voor ons allemaal hoedjes gemaakt van palmbladeren met bloemen en een ketting.. Kijk maar naar de foto’s hoe leuk we er allemaal bij zaten!
Na woensdag eerst in de hitte door Stown Town te hebben gesjokt, zijn we ’s avonds gezellig ‘uit eten’ geweest op de avondmarkt voor Michelle haar verjaardag! Na gisterochtend ter verrassing een verjaardags-/afscheidsontbijt te hebben geregeld, is zij inmiddels weer naar huis gevlogen! Zondag komen er weer 2 nieuwe vrijwilligers bij ons in huis!
In mijn vorige verslagen is mij totaal ontgaan mijn nieuwe vervoersmiddel nader toe te lichten.. Dit vervoersmiddel, genaamd de Dala Dala, is niets meer dan een laadbakje met bankjes, waarbij het de kunst is om je er met zoveel mogelijk mensen in te proppen.. Waar je in Nederland zou denken vol is vol, kunnen er hier nog makkelijk 6 bij.. Ik zal dus ook nooit meer zeuren als ik in Dordrecht in de bus tussen de mensenmassa geklemd sta.. Want jongens, dan heb je écht nog ruimte hoor! Hier kun je ook gewoon gillen waar je eruit wilt, niks geen vaste stopplaatsen.. Deze beste man stopt overal voor je.. Met de heuse snelheid van 80 km/h (ja oma, écht!), scheurt hij keihard door de straten en maakt een noodstop voor elke hobbel.. Geen probleem, want inmiddels zit je zó knus, dat je geen millimeter verschuift op dat moment. En dat allemaal voor wel €0,15 cent per rit! Voor jullie beeldvorming heb ik even een foto bijgevoegd hieronder!
Inmiddels kan ik jullie ook mededelen dat ik op dit moment de (niet zo heel gelukkige) eigenaar ben van welgeteld 64 muggenbulten.. My oh my! Wat een jeuk.. En, heb ik er een nieuwe hobby bij.. Wassen op de hand, in de brandende zon.. Wat een pestwerk is dat man.. Dus mam, ik zal nooit meer zeuren als ik de wasmachine moet aanzetten..!
M’n ‘korte’ update is toch iets ‘langer’ geworden.. Maar hopelijk hebben jullie het weer met plezier gelezen. Ik zie jullie reacties graag weer tegemoet.
Rest mij nog jullie een héle fijne carnaval te wensen, ik verkleed me hier wel in m’n Afrikaanse kanga!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Hier weer een korte update vanuit Zanzibar.
Helaas was de afgelopen week wat minder leuk, ik ben namelijk best wel ziek geweest! Alles stroomde eruit; van boven en van onderen.. Dit zorgde ervoor dat ik me nogal slap en futloos voelde en maandag een dagje stage heb overgeslagen! Gelukkig was daar Mamma Happy, die direct een soepje voor me ging maken. Wat ik nog prettiger vond; de solidariteit van Janouk! Deze leuke vriendin vond het zo zielig voor mij, dat ze ook maar ziek werd. Daar zaten we dan, samen ziek te wezen.. Gelukkig voelen we ons weer stukken beter en lopen we weer zwetend in het ziekenhuis rond!
Wat zijn die uniformen heet men.. Na eerst 8 trappen te hebben betreden om op de afdeling te komen, moeten we eerst moed verzamelen om de uniformen aan te trekken. Omdat het in Afrika heel normaal is om je eigen werktijden te bepalen, is er ook niemand die dit een probleem vindt. Nadat de operatie ‘uniformen aantrekken’ voltooid is, hebben we even 10 minuten nodig om te zitten, af te koelen en de afdeling op te gaan. De zusters die er bij binnenkomst al zaten, zitten dan nog steeds druk te bellen of nuttigen nog even een ontbijtje.. Alles kan… Het is hier zelfs heel normaal dat als je moe bent, je even op een matras gaat slapen en vrolijk na 2 uurtjes weer met een slaapkop de afdeling op komt alsof er niks aan de hand is.. Want ja, waarom zou je werken als je moe bent en liever wilt slapen..
Afgelopen week zijn we meegelopen met de Noorse artsen en verpleegkundigen. De artsen doen elke dag de ronde langs alle bedden om te kijken hoe het met de patiënten gaat en om de verdere behandeling te bepalen. Deze artsen worden gevolgd door 8 verpleegkundigen, die allemaal om hetzelfde bed heen staan en ondertussen allemaal druk met elkaar in gesprek zijn. Als de arts dan vraagt of er iemand een naaldje kan prikken, kijkt iedereen elkaar aan van ‘wie gaat er iets doen?!’.. Als er uiteindelijk iemand bereid is het naaldje te prikken en dit na 15 minuten ook daadwerkelijk gaat doen, ligt de patiënt klaar op bed met de stuwband om (lees; een strak omgebonden handschoen om de arm) en staat de verpleegkundige klaar met de naald. Helaas voor de patiënt gaat op zo’n moment nét haar telefoon af en moet je direct prioriteiten stellen. In deze situatie ligt de prioriteit natuurlijk bij de telefoon, dus wordt er even een telefoongesprek gevoerd waar de hele afdeling van kan meegenieten!
Gisteren werden de zaken even iets serieuzer.. Er lag een doodzieke vrouw met een longontsteking en 40,6 graden koorts, een saturatie van 60% (even voor de niet medische lezer; een normale saturatie ligt tussen de 95-100%) en een bloeddruk van 65/40 (standaard is 120/80) op de afdeling. Met onze westerse gedachte, is dit wel een serieuze patiënt en moet er actie ondernomen worden.. Zo dachten ook onze Noorse collega’s. Nadat de Noorse arts aangaf zuurstof nodig te hebben om de saturatie weer op peil te brengen, kreeg hij als antwoord; ‘we don’t have’.. Met de reactie; ‘then she will die in a couple of hours’, werd ineens een paar bedden verder de zuurstof eraf gehaald en bij haar aangesloten. Met de andere arts zijn we meegelopen naar de IC om te kijken of er voor haar een bed vrij was.. Maar nee, alle 6 de bedden (het ziekenhuis telt er in totaal 500) van de IC waren bezet.. Op dit moment ontstaat er bij de Afrikanen nog geen stress, want dan gaat ze maar dood.. Who cares.. Omdat het in het ziekenhuis echt stikheet is, zijn Janouk en ik op pad gegaan voor ijsblokjes om te koelen.. De vrouw van de cafetaria van het ziekenhuis was niet blij, maar met de woorden; ‘ok, then she will die..’, kon ze met veel pijn en moeite 4 ijsblokjes afstaan.. Met nog meer improvisatie, hebben we omstebeurt de hele ochtend staan wapperen met een map om haar wat verkoeling te geven.. Ik mag het niet zeggen, maar het zag er echt bijna lachwekkend uit.. Nadat haar bloeddruk na de nodige infuuszakken weer was gestegen en ze met de zuurstof een saturatie van 84% had bereikt, konden we ons richten op de andere patiënten.
Helaas is het dan ook zo, dat de Afrikaanse zusters naar deze patiënt ook niet omkijken en ze bij onze volgende check ineens 40,9 graden koorts had.. Nadat wij onze uiterste best hebben gedaan voor deze patiënt en onze dienst erop zat, hebben wij haar in het ziekenhuis achtergelaten met de gedachte dat er niemand voor deze patiënt de verantwoordelijkheid neemt en naar haar omkijkt en ze snel zal komen te overlijden. Ik moet zeggen, het deed echt iets met me en ik vind het echt diep triest dat er op deze manier zorg geleverd wordt.. In hoeverre je dit nog zorg kunt noemen.. En dan mogen wij ons gelukkig prijzen wél in een land te leven waar je in het ziekenhuis de zorg krijgt die je nodig hebt!
Iets anders wat ik jullie niet wil onthouden, de Afrikaanse ambulance. Ja pap, let maar goed op! Bij aankomst bij het ziekenhuis, hoorden we keihard een auto komen aanscheuren.. De ambulance. Nadat deze zich nogal, hoe zal ik het zeggen, ‘wild’ over het plein had begeven en in z’n achteruit bijna iedereen aanreed, kwam ‘ie tot stilstand. Nadat de deuren opengingen kwamen er eerst welgeteld een stuk of 6 mensen uit de wagen, waarna er een houten plank op wieltjes werd uitgetrokken, welke niet hoger was dan 20 cm vanaf de grond.. Ooit van ergonomisch werken gehoord?! Afijn, deze zwangere vrouw werd door de familie, die met z’n allen in de ambulance zaten gepropt, opgetild en snel naar de verloskamers gebracht.. Het ambulancepersoneel stond erbij en keek ernaar..
Verder hebben we van de week de Spice Tour gedaan, op de kruidenplantages van Zanzibar. Echt heel leuk, werden we door de gids meegenomen en konden we allerlei kruiden ruiken en proeven. Na de rondleiding kregen we heerlijk vers geplukt fruit en een typisch Afrikaanse maaltijd, met kruiden van de plantage! Als klap op de vuurpijl, hadden de mensen voor ons allemaal hoedjes gemaakt van palmbladeren met bloemen en een ketting.. Kijk maar naar de foto’s hoe leuk we er allemaal bij zaten!
Na woensdag eerst in de hitte door Stown Town te hebben gesjokt, zijn we ’s avonds gezellig ‘uit eten’ geweest op de avondmarkt voor Michelle haar verjaardag! Na gisterochtend ter verrassing een verjaardags-/afscheidsontbijt te hebben geregeld, is zij inmiddels weer naar huis gevlogen! Zondag komen er weer 2 nieuwe vrijwilligers bij ons in huis!
In mijn vorige verslagen is mij totaal ontgaan mijn nieuwe vervoersmiddel nader toe te lichten.. Dit vervoersmiddel, genaamd de Dala Dala, is niets meer dan een laadbakje met bankjes, waarbij het de kunst is om je er met zoveel mogelijk mensen in te proppen.. Waar je in Nederland zou denken vol is vol, kunnen er hier nog makkelijk 6 bij.. Ik zal dus ook nooit meer zeuren als ik in Dordrecht in de bus tussen de mensenmassa geklemd sta.. Want jongens, dan heb je écht nog ruimte hoor! Hier kun je ook gewoon gillen waar je eruit wilt, niks geen vaste stopplaatsen.. Deze beste man stopt overal voor je.. Met de heuse snelheid van 80 km/h (ja oma, écht!), scheurt hij keihard door de straten en maakt een noodstop voor elke hobbel.. Geen probleem, want inmiddels zit je zó knus, dat je geen millimeter verschuift op dat moment. En dat allemaal voor wel €0,15 cent per rit! Voor jullie beeldvorming heb ik even een foto bijgevoegd hieronder!
Inmiddels kan ik jullie ook mededelen dat ik op dit moment de (niet zo heel gelukkige) eigenaar ben van welgeteld 64 muggenbulten.. My oh my! Wat een jeuk.. En, heb ik er een nieuwe hobby bij.. Wassen op de hand, in de brandende zon.. Wat een pestwerk is dat man.. Dus mam, ik zal nooit meer zeuren als ik de wasmachine moet aanzetten..!
M’n ‘korte’ update is toch iets ‘langer’ geworden.. Maar hopelijk hebben jullie het weer met plezier gelezen. Ik zie jullie reacties graag weer tegemoet.
Rest mij nog jullie een héle fijne carnaval te wensen, ik verkleed me hier wel in m’n Afrikaanse kanga!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
-
28 Februari 2014 - 08:39
Anja:
Lieve Ruby Wat een verhaal We kunnen ons niet voorstellen zeg wat een zorg de mensen daar krijgen .Gelukkig ben je weer op geknapt, Meid geniet er van Dikke kus nan Wilfred en mij En een dikke knuffel van Chavi -
28 Februari 2014 - 08:55
Astrid Verduijn:
hoi Ruby,
Geweldig "plastisch" verhaal. Goed voor de beeldvorming.
Nu je daar bent en superdeluxe luxe en de zorg in nederland gewend bent, is het wel eens goed om te realiseren dat je wel erg verwend bent hier en dat het elders gewon heel anders (primitief) kan zijn. Die mensen daar weten alleen niet beter (zoals jij nu wel beter weet)
Ik geniet steeds weer van je reisverslagjes en de foto's die het illustreren!
Geniet nog met volle teugen va al je indrukken en trek alles je niet erg persoonlijk aan. (jij zal dat namelijk toch niet zomaar veranderen.)
groetjes Astrid (de "tante" van Karin) -
28 Februari 2014 - 09:01
Miriam:
Hoi Ruby, hoe geweldig is t om jou verhalen te lezen. En onvoorstelbaar hoe het er daar aan toe gaat. Heb vol verbazing en ongeloof je ervaringen gelezen. Kijk uit naar je nieuwe reisverslag. Veel plezier nog x -
28 Februari 2014 - 13:18
Oma En Opa Hessler:
lieve ruby,
allereerst deel ik je bij deze mede dat ik met hulp van je mams facebook heb bekeken,
hartelijk dank voor je felicitatie.
Vandaag hebben oma en ik je nieuwe reisverslag gelezen en uitgeprint. uit dit reisverslag
blijkt heel duidelijk dat het hier nog niet zo slecht is ten opzichte van daar leven wij in een
paradijs. Ondanks alles toch maar mopperen op het weer,wachttijden, prijzen etc etc
Jij zal als je terug ben er wel anders overdenken.
Gelukkig te horen dat je bent opgeknapt en weer kan delen nemen aan de diverse activiteiten
hou je haaks,tot de volgende maal. Heel veel kusjes van oma en mij -
28 Februari 2014 - 13:18
Oma En Opa Hessler:
lieve ruby,
allereerst deel ik je bij deze mede dat ik met hulp van je mams facebook heb bekeken,
hartelijk dank voor je felicitatie.
Vandaag hebben oma en ik je nieuwe reisverslag gelezen en uitgeprint. uit dit reisverslag
blijkt heel duidelijk dat het hier nog niet zo slecht is ten opzichte van daar leven wij in een
paradijs. Ondanks alles toch maar mopperen op het weer,wachttijden, prijzen etc etc
Jij zal als je terug ben er wel anders overdenken.
Gelukkig te horen dat je bent opgeknapt en weer kan delen nemen aan de diverse activiteiten
hou je haaks,tot de volgende maal. Heel veel kusjes van oma en mij -
28 Februari 2014 - 14:15
Martine:
Hey Ruby! Fijn om weer te kunnen lezen over wat je allemaal meemaakt! Vervelend dat je ziek geweest bent; hopelijk nu weer helemaal op de been. De foto's zijn erg verhelderend; naar aanleiding van je verhaal probeer ik een beeld te vormen, maar als ik dan de foto's bekijk is het net nog even erger dan in mijn hoofd... Tjee, dat zijn inderdaad geen omstandigheden om goede hulp en zorg te kunnen bieden. Volgens mij leer je wel heel creatief te worden en met de middelen die er wel zijn tot een oplossing te komen. Toch lees ik ook wel ideeën die mij wel aanspreken; zo nu en dan een dutje in mijn baas zijn tijd lijkt me nog niet zo verkeerd :-)
Ik kijk weer uit naar je volgende verslag. Greetz!
-
28 Februari 2014 - 14:26
Esther Stam:
Hoi, wat maak je een hoop mee en wat een leuke beschrijving geef je aan dingen hihi. We zijn dan in Nederland echt verwend hè. We lezen je verhalen graag en blijven zo op de hoogt van alles echt geweldig leuk !! Heel veel succes verder en ook genieten. Groetjes Esther (stam) en de rest -
28 Februari 2014 - 17:13
Marina Rueb :
Hoi Ruby!
Wat maak jij veel mee! Hoe zou een Afrikaanse verpleegkundige onze gezondheidszorg ervaren?
Die zal net zo verbaasd zijn als jij nu. Best grappig...
Groetjs, Marina. -
28 Februari 2014 - 17:24
Henny:
Meid wat een verhalen, erg leuk om te lezen, ook in Afrika hebben ze noro, wij hadden een virusje 2 weken geleden, gelukkig voel je je weer beter, rustig aan en tot het volgende verslag, groetjes. Henny -
28 Februari 2014 - 18:09
Janica:
Hallo schattie .... wat een geweldig verhaal weer ... mocht je na het afronden van deze opleiding geen baan in de zorg kunnen vinden dan zou je als schrijfster ook prima uit de voeten kunnen!! Gelukkig ben je weer opgeknapt en die gespikkelde benen van je geven mij wel rust .... zo zal je niet zo snel aan de man rake hahahahaha!
Je papsie en ik gaan dit weekend genieten van jullie kado ter ere van ons huwelijksjubileum .... op naar Brabantse BOZ .... misschien kunnen wij na dit weekend ook wel zo'n leuk blog schrijven!!AlAAAAAAAFF!!
dikke kus, je mamsie XXX
-
28 Februari 2014 - 19:09
Willy Van Pelt:
hoi Ruby wat een geweldig verhaal weer....jammer dat jullie ziek zijn geweest , maar je moet maar denkn dat hebben we ook weer gehad...en wat ben ik blij dat de ambulance van je vader wel erg luxe was vergeleken bij die van jullie...ik werd tenminste op een zacht bedje vervoerd {wel stevig vastgebonden hij was n.l bang dat ik weg zou lopen} maar zo zie je dat het in ons kikkerlandje nog niet zo slecht is....we zijn nu al benieuwd naar je volgende verhaal ......nog even een tip van Lucas...
elastiekjes om muggen mee dood te schieten....
nog een hele fijne tijd en tot de volgende keer
dikke knuffel van ons Willy en Lucas -
28 Februari 2014 - 19:45
Ome Wim:
Hoi Ruby,
Wederom heb ik met veel plezier (en verbazing) je verhaal gelezen.
De bultjes zijn gelukkig niet van een of andere inheemse ziekte, maar van ordinaire muggen.
Have fun & take care,
-
28 Februari 2014 - 22:35
Ayrtonnn:
Heeeeee Rubss,
Leuk om je zo te kennen blijven volgen vanuit NL, goeie blogs ook btw!
Maakt er wat moois van he en tot over 4 maanden (of wanneer je terug kom)
Cheers vanuit NL en take care :-) -
01 Maart 2014 - 17:48
Oma Van Boy En Babette:
Ik heb weer genoten van je verslag. Ja, dit is iets anders dan Nederland. Ook kan ik het me goed voorstellen dat je het moeilijk hebt met hoe men daar met mensenlevens omgaat. Heel erg. Alleen je kan er in je eentje niets aan doen, heel jammer. Gelukkig ben je weer helemaal opgeknapt en geniet dan ook van de mooie dingen die je meemaakt. Nog een hele fijne tijd en lieve groetjes van ons. -
02 Maart 2014 - 16:18
W.Nieuwland Sr.Sr.:
Lieve Ruby,
Eindelijk een reactie van ons.We lezen met veel belangstelling je blogs.
Goed te horen dat je weer opgeknapt bent.Ondertussen heb je al hel wat meegemaakt. Volgens ons ben je in een openlucht-ziekenhuis terecht gekomen,een poesje hier en een vogeltje daar,leuk voor de nodige afwisseling voor de patiënten. En dan het flexwerken,heerlijk om zo te kunnen werken. Mogen jullie daar ook gebruik van maken ?
En dan het "openbaar vervoer".M.i. geen dienstregeling,dus de open kar is altijd op tijd en dat alles voor 0,15 cent te mogen meemaken is toch grandioos.In NL kom je voor die prijs niet eens de bus in.Een vraagje, zijn er veel zwartrijders op Zanzibar ? We horen het nog wel.
De muggen hebben je goed te pakken gehad,maar ja, zo'n westerse schoonheid is erg verleidelijk,eigen schuld dikke muggenbult.
Zo kan die wel weer.
We weten,als je in een ziekenhuis werkt, heb je met leuke, maar ook met emotionele zaken te maken,we weten ondertussen dat je alles onder controle hebt, houden zo.We zijn trots op je dat je dit allemaal doet.Ook petje af voor Janoek, die je de groetjes van ons mag doen.
We kijken alweer naar je volgende blog uit, die vlot, humoristisch en informatief geschreven zijn.
Tot blogs en een paar stevige pakkerds en knuffels van oma en opa Nieuwland.
-
02 Maart 2014 - 17:39
Mariel:
Hoi Ruby,
Wat kan jij fantastisch schrijven zeg!!!
Echt leuk om te lezen. Je kunt het wel in boekvorm uitgeven als je terug bent.
Dapper van je om daar je stage te gaan doen, maar ik denk wel een super ervaring. En als je terug bent zal je wel een hele andere visie op alles hebben dan voor je weg ging.
Het relaxte lijkt me wel heel apart, zijn wij niet gewend hè in de zorg in Nederland.
Nou meid, succes............. -
02 Maart 2014 - 19:44
Cindy :
Lieve Ruuub! Ik vind het zo leuk (en verbazingwekkend) om te lezen wat je daar allemaal mee maakt!! Fijn om zo en via de app mee te krijgen wat daar allemaal gebeurt! :) Gelukkig voel je je alweer beter en kun je er weer tegenaan in het ziekenhuis! Dikke kus van mij en natuurlijk de groetjes van mijn ouders! -
03 Maart 2014 - 08:41
Yolanda:
Lieve Ruby,
Hier een berichtje uit het feestende Tullepetaonestad.
Zojuist zag ik op Facebook een foto van je carnavalvierende vriendinnetjes langskomen. Ze missen je. Net als wij Janouk missen bij dit leutige feest. Marijn loopt met een geplastificeerde foto van Janouk rond z'n nek, zodat ze er toch een beetje bij is in Tullepetaonestad en ik weet zeker dat jouw vriendinnen er nog eentje op je drinken in........?Ja, hoe noemen ze Dort eigenlijk met carnaval (wist trouwens niet dat jullie da leutig feesje ok viere...)
Ik lees in je blog, dat jullie de moed er knap inhouden ondanks alle tegenslagen die van verschillende aard op je pad komen. Ziek worden, heimwee, de zorg in het ziekenhuis, die ver beneden alle peil is en de aanhoudende allesoverheersende hitte daar in Afrika. Nu weer bloedzuigende vliegjes die heel je benen vol rode bulten prikken. Ik vraag me af Ruby, of ze jou met rust gelaten hebben. Tenslotte had jij geen plaats meer over op je benen om te prikken.
Jullie creativiteit en inventiviteit in lastige situaties is top. De vrouw met de hoge koorts mag blij zijn met de twee blonde Nederlandse verpleegkundigen. Wellicht hebben jullie haar leven gered, met een paar simpele ijsblokjes.
Het ambulance verhaal is bijna lachwekkend, hoewel ik inschat, dat je pa het tandenknarsend heeft gelezen. Die arme vrouw, met weeën bijna op straat laten vallen is geen pretje.
Het is heerlijk dat jullie elkaar hebben en alles kunnen delen samen en van je af kunnen praten. Ook de schouder is fijn om te hebben, dat zag ik wel toen we voor het eerst konden skypen en Janouk moest huilen toen ze mij -na het uitzwaaien op het vliegveld- voor het eerst weer zag. Lief hoe je haar troostte, Ruby.
Natuurlijk lees ik ook hoeveel leuke dingen jullie meemaken: kruidentuin, tropisch strand, nachtmarkt in Stonetown, leuke spulletjes kopen. Kijk wel uit he, je kunt je koffer maar één keer vullen. Hoewel, als ik lees hoe na al die handwasjes jullie kleding er nu al uitziet, moet je die misschien maar achterlaten en je koffer lekker vullen met mooie tassen, en doeken, leren riemen en sandalen... :-)
Lieve Ruby, dat was het weer. We volgen jullie op de voet. Veel plezier bij Brenda vrijdag. Ben benieuwd of ze nog leuke tips voor jullie heeft. Na de carnavalsvakantie komt de meivakantie in beeld en het weerzien met elkaar. Een heerlijk vooruitzicht!
Tot lees, schrijfs, Skypes of apps,
Dikke kus ook van Theun en Jelle,
Yolandaxxx -
03 Maart 2014 - 09:33
Kees:
Hey Kanjer,
Zoals ik lees ben ik in het verkeerde land terecht gekomen qua werk. Wat is er heerlijker om overdag in de baas zijn tijd even een uiltje te knappen van 2 uur.
Ook lijkt het mij heerlijk om de zorgvragers te laten verzorgen door de familie achterin de ambulance, en dan maar hopen dat ze er geen zooitje van maken. Dat is pas mantelzorg en daar kunnen wij in Nederland nog een puntje aan zuigen.
Maar oh oh wat een armoede in de gezondheidszorg.
Ik hoorde vorige week dat de Nederlands regering een schenking heeft gedaan aan Tanzania van 15 miljoen euro om een vliegveld op te knappen.
Voor dat geld kan je volgens mij daar een academisch ziekenhuis beginnen.
Zo te zien is daar een mensenleven veel minder waard dan in de westerse samenleving.
Dat je daar dood gaat aan een simpele longontsteking en erger nog dat er geen geld is voor behandeling en medicatie is van de zotte.
Gelukkig maken jullie ook leuke en lachwekkende dingen mee en die ervaringen kunnen jullie ook weer meedragen in jullie rugzak.
Ook ik kijk weer uit naar je volgende blog.
Dikke kus en take care
Papsie
jullie -
04 Maart 2014 - 14:08
Laura:
Lieve Ruby, heel heftig hoor! Je weet het des te meer te waarderen wat wij hier allemaal hebben. En wanneer je terugkomt bedenk je jezelf hoe enorm geordend ons landje is. Een simpele longontsteking hoe is dat mogelijk ! Maar vindt het heel goed en bijzonder dat je dit allemaal over je heen laat komen (je hebt ook geen keus maar goed...je blijft erg positief en optimistisch)
Wat de warmte betreft, hier is het 10 graden! kan je je bijna niet voorstellen. Lenteachtig, bomen in knop, alle beesten krols, en zelfs uit de wind terrasjes weer...Dus geen muggen, heerlijk ik weet hoe erg het is om helemaal ' lek' gestoken te zijn ..Gelukkig goede pillen, toch echt noodzakelijk!
Hoe is het overigens met de schistosomiasis zie je dat nog veel daar? Komt vooral veel onder kinderen voor begreep ik .
Je zal wel een maatje lichter terugkomen!! Hebben jullie nog een beetje tijd voor ontspanning en even te ontkomen aan de hitte...lekkere duik in de mooie zee!
Leuk om van je te horen
x Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
